Ik stel mij zolangzamerhand de vraag: waarom zou ik überhaupt nog langer nadenken? Ik heb alles toch al een keer overdacht en inzien doe ik pas iets als ik de gedachte opschrijf.
Ik geloof dat ik niet de enige ben die hierover nadenkt maar toch zullen het er niet veel zijn die tot een conclusie komen die voor iedereen iets te betekenen heeft, het zou natuurlijk het mooiste zijn als iemand zei dat je eigenlijk helemaal niet moet nadenken. Helaas is dat denken van ons soms een noodzakelijk kwaad, eerder nog is denken de uitdrukking van een behoefte dingen te begrijpen want zonder een betrouwbaar inzicht in de wereld om ons heen en te weten te komen wat de werkelijkheid ervan inhoudt is het menselijk leven niet mogelijk gebleken. Geheel zonder risico zijn die avonturen van mijn persoon op dit gebied ook niet geweest, en het is nog altijd zo met mijn bestaan waarvan mischien veel mensen denken dat het zo en niet anders heeft moeten zijn.
'll:Maar ik ben wel degelijk ooit op kwaliteiten en vaardigheden beoordeeld en toen pas werd ik en dat nog na een langere periode van afwachten verkozen de weg te gaan die tot hiertoe heeft geleid.
Als doel op zich vind ik de filosofie wat minder geschikt maar voor wie de reden van de wijsbegeerte wil kennen: de wijsbegeerte houdt een denken in dat op een manier om voor jezelf de dingen op een rijtje te krijgen die je bezighouden, die manier ook voor anderen kan beschrijven en van daaruit die resultaten van de wijsbegeerte aan anderen door te geven net naar dit hen toekomt. Intelligentie is geen statische wereld die je als je eigendom kunt beschouwen, het menselijk verstand houdt een sociaal te heten functie in, waarmee wij met ons zelf en anderen kunnen communiceren, dat wil zeggen dingen kenbaar maken om meer redenen dan alleen een gratis donut.
Het was geen Nederlander die over deze dingen ooit na heeft gedacht, het was een Fransman en zijn naam luidt voor ons Renée Descartes. Descartes was een hugenoot uit een Noord Franse gemeente die gevlucht was naar de streek die nu gerekend wordt te behoren tot de Nederlandse provincie Noord-Brabant, godbetere dat ik deze dingen niet op een gelukkiger wijze kan stellen.
Deze Descartes had het er vooral moeilijk mee te begrijpen waarom hij toch altijd overal aan twijfelde, voor mij is dat nogal voor de hand liggend maar goed, om een lang verthaal korter te maken:
Renéke vond het genoeg om als doel of resultaat van al dat getwijfel zijn eigen IK te benoemen, ego dus, voor sommigen is het niet eenvoudig te begrijpen dat Clemy, weer eens belet verdiende maar van een dictatuur heb ik maar liever af te zijn dan hem onder ogen te moeten zien, volgens mij is mijn oudere broer heel erg knap in het overtuigend spelen van boosheid.
Sommige lezers zullen bekend zijn met Descartes woordspreuk in het latijn: "Ik denk dus ik ben", waarover niet alleen hijzelf maar nog vele anderen na hem dikke boeken hebben volgeschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten